Szlachetny stwór z Ciebie orku. Ja niestety mniej mam litości dla ludu Przymierza, ale może to właśnie dlatego, że moja historia tragiczniejsza się stała właśnie za ich sprawą. Skoroś ciekaw, to Ci ją opowiem, ale rzeczywiście napijmy się najpierw.
<Daje znak karczmarzowi, by wypełnił puchary i dodatkowy dzban przedniego wina doniósł. Milczy wpatrzona w swój kielich, oczy przesłania jej mgła.>
Wszystko zaczyna się w latach spokoju. Narodziłam się w Suncrown Village. Rodzice nadali mi imię Temja, które to nosze do tej pory, chociaż kiedyś z pogardą, teraz z dumą. Miałam wtedy już dwóch starszych braci, a kilka lat później miała narodzić się moja siostra. Aż dziw, że w pamięci pozostało mi tak wczesne wspomnienie, ale nie potrafię wymazać przerażenia w oczach matki na widok martwego ptaka w moich ramionach, z którego wyssałam życie. Miałam wtedy ze 3 wiosny, ale to stało się przyczyną pierwotną tego, że z Tobą tu zasiadam.
<Na jej twarzy pojawia się gorzki uśmiech.>
W duchu poprzysięgłam wtedy sobie, że już nigdy czegoś takiego nie zrobię, bo nie chciałam widzieć znów cierpienia matki. Los jednak chciał inaczej, jednak do tego dojdziemy.
Rodziciele postanowili wysłać mnie niezwłocznie do Silvermoon. Chcieli bym pod okiem tamtejszych kapłanów zgłębiała tajniki leczenia. Mieli nadzieję, że uda im się nakierować moja moc dla dobra stworzeń wypełniających nasz świat, a nie do ich zagłady.
Rozstanie to była dla mnie największa kara. Mimo że w stolicy traktowano mnie bardzo dobrze, tęskniłam bardzo za rodzinna wioską i braćmi. Z czasem chęć powrotu zaczęła maleć, zwłaszcza, gdy narodziła się Ilijana. Byłam ogromnie zazdrosna o siostrę. Dali jej piękne i dostojne imię i mieszkała z nimi, a ja tkwiłam w klasztorze. Z wściekłości zaczęłam potajemnie zdobywać wiedzę o magii cienia i klątwach. Pozwoliła mi na to pozycja wzorowej uczennicy, w dodatku nad wyraz uzdolnionej. Po kilki latach udało mi się nawet uzyskać dostęp do najgłębiej chowanych ksiąg. I wtedy nadszedł atak Plagi. Podejrzewam, że jako wojownicy doskonale znacie jego przebieg, więc nie będę się tu nad tym rozwodzić.
<Przeleciała wzrokiem po twardych twarzach otaczających ich stolik i łyknęła wina.>
Nie brałam udziału w walce. Nie pozwolili mi. Zamknęli razem z bandą szczeniaków i kazali ich chronić, a ja myślałam tylko o mojej rodzinie. Zginęli. Wszyscy. No, poza moją siostrą, która cudem przeżyła w dziczy lasu. Znaleziono ją po kilku dniach, przytuloną do lynxa. Uwierzycie? Mały brzdąc ułaskawił bestię...
Nienawidziłam tego dziecka tak bardzo, że miałam ochotę ja zabić za samo to, że przeżyła. Może to wyczuła. Pewnie tak. W każdym razie, zanim złość zdążyła ze mnie opaść, uciekła. Dopiero po kilku latach zrozumiałam, że została mi tylko ona i zamiast ją odrzucać, powinnam znaleźć, że ona również cierpi, pewnie nawet bardziej niż ja. Zdążyłam wtedy dojrzeć i nauczyć się z ksiąg wszystkiego o cieniu, czego nauczyć się dało w teorii. Dla zarobku zaklinałam przedmioty i szyłam magiczną odzież. Pozwoliło mi to pozyskać odpowiednie ilości złota, by powoli zaopatrywać się w przedmioty potrzebne do podróży. Gdy tylko udało mi się zdobyć wszystko, czego potrzebowałam, przeszłam inicjację cienia i ruszyłam na poszukiwanie siostry. O dziwo nie było to takie trudne, bo ta mała bestia wyrobiła sobie jako taką reputację jako łowca
< W jej oczach wreszcie można było dostrzec wesoły ognik.>
oraz gaduła. Razem stworzyliśmy niezłą kompanię do picia i bitki. Razem niszczymy wroga, by odrobinę chociaż utulić żal po straconych najbliższych.
Zacny Ghanealu, nie dziw się przeto, że nie pałam miłością do ludu Przymierza i pałać nie będę i wyssę życie z każdego, kto da mi po temu sposobność. Ale widzę, że nasze opowieści kilka osób ściągnęły. Chętnie bym Waszej posłuchała historii. Kto kolejną nas uraczy? Może Ty się odważysz?
<Wskazała palcem osobę w kącie.>
